Zaparcia

Wiele osób cierpi na zaparcia. Przyczyną tej dolegliwości jest zwolnione opróżnianie się przewodu pokarmowego. Niestrawione resztki pokarmowe zalegają w jelitach, wydzielając trujące substancje, które przenikają do tkanek. Prowadzi to do złego samopoczucia, utraty apetytu i ogólnego osłabienia. Przyczyny zaparć bywają różne. Te, które są wywołane przeszkodą mechaniczną (np. zwężeniem jelita) lub są objawem niektórych chorób, wymagają leczenia farmakologicznego bądź nawet operacyjnego, o czym decyduje lekarz. Częste jednak są zaparcia przewlekłe, zwane też nawykowymi, w których można pomóc sobie samemu przestrzegając pewnych zachowań i dietetycznych rygorów.
Rozróżnia się trzy rodzaje zaparć przewlekłych:
• atoniczne, w których jelita są „leniwe", mają upośledzoną zdolność do obkurczania się i dlatego pokarm przechodzi przez nie powoli;
• kurczowe, w których występują bóle brzucha, wzdęcia, a czasem słyszalne na odległość kruczenia. Kał ma grubość ołówka lub przypomina kał owczy (twarde kulki);
• odbytnicze, nie powodujące na ogół dolegliwości poza uczuciem zalegania kału w odbytnicy.

Aspiryna

Aspiryna, czyli kwas acetylosalicylowy, działa przeciwzapalni przeciwgorączkowo i przeciwbólowo. Dlatego jest przydatna zarówno w leczeniu zwykłego przeziębienia, ja również znacznie poważniejszych schorzeń. Stosuje sieją w zaostrzeniu chord by reumatycznej, bólach stawów, głowy, nerwobólach, a także w chorobach, przebiegających z gorączką. Prawdopodobnie z powodu częste| go stosowania aspiryny w schorzeniach reumatycznych upowszechnił się opinia, że uszkadza ona serce. Tym czasem sercu szkodzi reumatyzm, nie aspiryna, która bywa nawet stosowana jako środek zapobiegający zawałowi serca. Przeciwdziała bowiem skupianiu się płytek krwi w surowicy, a tym samym chroni przed powstawaniem w tętnicach zakrzepów, które mogłyby utrudniać swobodny przepływ krwi, m.in. przez naczynia wieńcowe serca. Musimy jednak pamiętać, ze ten wszechstronny lek ma kilka wad. Przede wszystkim może uszkadzać śluzówkę przewodu pokarmowego, co nie jest niczym przyjemnym w większości przypadków podczas stanu zapalnego.

Zioła szwedzkie

Są od dawna znane jako lek wszechstronny. Ich recepturę odnaleziono wśród zapisków słynnego szwedzkiego lekarza dr. Samsta, I który żył 104 lata. Na lek ten składa I się mieszanka z kilkunastu ziół. I Może ona być z powodzeniem stosowana jako pomocniczy środek I w leczeniu chorób skóry, oczu, I uszu, gardła, przewodu pokarmowego, dróg żółciowych, wątroby oraz chorób zakaźnych, bezsenności, reumatyzmu. Mieszankę tę można kupić w postaci suchej i jako nalewkę alkoholową. Do każdego opakowania załączona jest ulotka informująca, przy jakich dolegliwościach i chorobach lek ten można stosować, w jakim rozcieńczeniu i w jakich dawkach. Przeciwwskazaniem do przyjmowania leku są | ciężkie uszkodzenia wątroby, biegunki, ciąża, okres karmienia. Zdarza się, że stosowanie ziół może nasilić choroby uczuleniowe, np. nieżyt sienny dróg oddechowych. Ponieważ nazwa „zioła szwedzkie" nie jest zastrzeżona, w wielu naszych sklepach oferowane są różne podrabiane preparaty o tej nazwie. Oryginalne zioła szwedzkie są trudne do odtworzenia, gdyż nie rosną u nas, jednak niektórzy nasi producenci robią nalewki z ziół krajowych albo sprowadzanych i nazywają je szwedzkimi. Być może kompozycje te na coś pomagają, ale z oryginalnym preparatem niewiele mają wspólnego. Prawdziwe zioła szwedzkie mają firmowe opakowania i najlepiej kupować je w aptekach

Kiełki

Nie tylko otręby, ale i kiełki trafiają na nasze stoły, powinniśmy jednak jadać je znacznie częściej, gdyż są to prawdziwe skarby nie| bez racji nazywane pokarmem życia. Kiełki zawierają dużo witamin (C oraz z grupy B), składników mineralnych i naturalnego błonnika J
Można je sporządzać z nasion rzodkiewki, słoneczników, rzeżuchy, lnu, lucerny siewnej, gorczycy, zielonego groszku, pszenicy. Przebrane i opłukane nasiona wsypujemy do słoika, zalewamy wodą, przykrywamy gazą] Po 8 godzinach wodę wylewamy, nasiona dwa razy dziennie płuczemy], aby były stale wilgotne. W czasie kiełkowania słoik przechylamy dnem do góry pod kątem 45°, aby woda ściekała, i ustawiamy w ciepłym, ciemnym miejscu. Pszenicę lub rzeżuchę możemy wysiać na wilgotną ligninę ułożoną na talerzyku odwróconym dnem do góry. Czas kiełkowania dla pszenicy wynosi 1 -2 dni, dla słonecznika 2 dni, rzodkiewki 5, lucerny 5-M dni. Kiełki można dodawać do różnego rodzaju sałatek i surówek.

Łuszczyca

Łuszczyca jest jedną z najczęstszych chorób skóry. Ze względu na przewlekły przebieg i liczne nawroty jest jednym z największych problemów lecznictwa dermatologicznego. Nieznany jest czynnik wywołujący łuszczycę, toteż leczy się wyłącznie objawy choroby, a nie jej przyczyny. Zwykle pierwszym objawem jest nieswędząca osutka, złożona z drobnych grudek pokrytych srebrzystymi łuskami. W późniejszym okresie grudki zlewają się w różnej wielkości ogniska, z których osypują się łuski. Łuszczyca najczęściej występuje na łokciach, kolanach, owłosionej skórze głowy i w okolicy krzyżowo-lędźwiowej. Wielkość wykwitów skórnych jest różna - od łebka szpilki do dużych plackowa-tych ognisk, obejmujących również paznokcie. Celem leczenia łuszczycy jest zmniejszenie nasilenia choroby lub osiągnięcie jak najdłuższych okresów remisji (przejściowego ustąpienia objawów choroby). Chodzi o to, aby doprowadzić do przejścia łuszczycy z postaci objawowej w skąpo-objawową lub utajoną. Ponieważ łuszczyca ma różnorodne postacie i różny przebieg, każdy chory wymaga indywidualnego potraktowania przez lekarza.