Noże kuchenne

Każdy nóż powinien być wykonany ze stali nierdzewnej, bo tylko taki zapewnia zachowanie czystości. Uchwyt może być drewniany, metalowy lub z tworzywa sztucznego. Modne są obecnie uchwyty bardzo kolorowe, prawdziwym zaś „hitem" stały się noże, których ostrza — wykonane techniką laserową - nigdy się nie tępią i są praktycznie nie do zniszczenia. Jedyną ich wadą jest wysoka cena. Do chleba najlepsze są noże długie, o dość szerokich ostrzach i wyprofilowanym uchwycie. Mogą to być noże-piły, którymi dobrze się kroi zwłaszcza chleb o twardej skórce, ale równie dobre są noże z gładkimi ostrzami. Część tnąca powinna być wyraźnie wysunięta w dół, poza linię uchwytu, co chroni palce przed uderzeniem w deskę podczas krojenia. Noże do jarzyn mają bardzo zróżnicowaną wielkość, od zupełnie małych, nadających się do obierania drobnych jarzyn, jak fasola czy groszek, do dużych, przeznaczonych do krojenia i siekania twardych warzyw. I to właśnie te noże powinny mieć część tnącą wysuniętą mocno w dół, by zapewnić nam pewny chwyt i stabilną możliwość cięcia

Budżet domowy

Innym znakomitym sposobem uzyskania umiejętności panowania nad domowym budżetem jest skrupulatne zapisywanie - na co i ile wydajemy. Zapiski takie robi się w zwykłym zeszycie w odpowiednich rubrykach (na żywność, środki czystości itp.), by można było co tydzień podsumować zarówno wydatki w poszczególnych grupach, jak i łączne. Codzienne zapisywanie wydatków tylko początkowo wydaje się żmudne. Zapewniam, że bardzo szybko nabiera się wprawy i na tę czynność nie trzeba więcej niż 10-15 minut każdego dnia. Po miesiącu skrupulatnego liczenia często dochodzi się do zaskakujących wniosków, które zmuszają do zrewidowania dotychczasowej gospodarki domowym budżetem. Rzut oka na zsumowane liczby może doprowadzić do decyzji drastycznie ograniczających niektóre wydatki, np. na napoje czy słodycze. Nie żałujmy więc czasu i odrobiny wysiłku, aby wyrobić w sobie nawyk życia z ołówkiem w ręku. Nie będzie to czas stracony! Gdy wszystko stanie się bardziej przejrzyste zyskamy spokój i więcej pewności siebie.

O rozdrabniaczu słów kilka

Od dawna można u nas kupić urządzenie, które po zainstalowaniu w zlewozmywaku rozdrabnia i miele domowe odpadki - obierki ziemniaków, skórki owoców, resztki jedzenia z talerzy i garnków, małe pestki z owoców, a nawet drobne kości, np. z drobiu. Rozdrabniacz-młynek nie utrudnia korzystania ze zlewozmywaka: nadal można w nim myć naczynia, dodatkowo można nad nim obierać ziemniaki, owoce, warzywa, a nawet podłączyć automatyczną zmywarkę naczyń. Rozdrabniacz, którego podstawową częścią jest silnik elektryczny, wykonany jest z materiałów wodoodpornych, nieczułych na korozję materiałów. Mocuje się go w otworze odpływowym zlewozmywaka i przez tradycyjne rurki łączy z głównym odpływem kanalizacji domowej. Wymaga niewielkiego zużycia energii elektrycznej, wody, a silnie rozdrobnione odpadki wyrzucane do zlewu nie zatykają kanalizacji. Młynek sprawia, że zmniejsza się ilość śmieci, jakie wynosimy z domu; ułatwione jest utrzymanie czystości w domu; eliminujemy te odpadki, które po krótkim czasie zaczynają wydzielać przykry zapach - a to moi drodzy jest naprawdę bardzo ważne

Przygotowanie do biesiady

Zacznijmy od początku. Talerze ustawiamy w kolejności podawanych potraw. Noże i łyżki powinny znaleźć się po prawej stronie nakrycia, widelce po lewej, również w kolejności podawanych potraw; łyżeczko i widelczyki do tortu - za talerzem podstawowym, równolegle do krawędzi stołu, podobnie jak kieliszki i szklanki. Do ryb podajemy oddzielne sztućce. Półmiski z potrawami ustawiamy na środku stołu, a jeśli nie ma na nim zbyt wiele miejsca, mogą stać na podręcznym stoliku, kredensie lub barku. Tam też stawiamy butelki z napojami, pieczywo, zapasowe talerze i sztućce. Istotnym elementem dekoracyjnym stołu są kwiaty. Ustawiamy je w płytkich naczyniach, aby nie przeszkadzały osobom siedzącym naprzeciw siebie. Ważne jest też odpowiednie oświetlenie stołu. Najlepiej, by lampa, po rozstawieniu stołu, nisko zwisała nad jego środkiem, choć jest to możliwe jedynie, gdy jest wyposażona w długi kabel, który da się przeciągnąć przez hak wbity w sufit nad stołem, Viola! Teraz wystarczy zasiąść do stołu. Smacznego!

Stół w kuchni

Stół i stojące przy nim krzesła to - oprócz łóżka - najważniejsze meble w naszym domu. Stół skupia domowników, jest nierzadko jedynym miejscem, gdzie - zabiegani - możemy być ze sobą przy wspólnym posiłku. Dlatego powinien być odpowiednio duży i tak ustawiony, aby można było wygodnie z niego korzystać. Jednym z rozwiązań jest obszerna kuchnia, w której zmieści się duży stół z miejscem dla wszystkich domowników. Niestety, w większości naszych mieszkań jest zazwyczaj zupełnie inaczej - kuchnie są bardzo małe. Dobrym sposobem na powiększenie kuchni jest połączenie jej z pokojem dziennym, czyli urządzenie tzw. otwartej kuchni, lub, jak kto woli aneksu kuchennego. Rozwiązanie to daję szansę na posiadanie stołu z prawdziwego zdarzenia. Wymaga jednak sporych prac remontowych i wyburzenia ściany, na co nie tak łatwo się zdecydować, i co może pochłonąć dużo środków. Choć z drugiej strony spożywanie posiłków przy malutkim blacie niczym. Gigant w krainie liliputów nie jest niczym przyjemnym.

Jad Kiełbasiany

Zatrucie jadem kiełbasianym, zwykle niebezpiecznym rodzajem zatrucia pokarmowego, które zawsze zagraża życiu chorego. Większość zatruć ma miejsce na wsi, a ich częstą przyczyną są zakażone przetwory własnej produkcji: konserwy mięsne i warzywne solone i wędzone ryby, peklowane i solone mięsa, domowe wędliny. (Uwaga: z ryb nie wolno przygotowywać konserw sposobem domowym). Objawy zatrucia występują zwykle w ciągu 12-24 godzin po spożyciu skażonego pokarmu lub mogą pojawić się później, co daje lepsze rokowania. Mogą być poprzedzone zaburzenia;?, źołądkowo-jelitowymi, jak: bóle żołądka, zawroty głowy, nudności, wymioty i biegunka, które często są traktowane jako zwykła niedyspozycja przewodu pokarmowego. Jad w wyniku działania powoduje niewyraźne i podwójne widzenie, opadnięcie powiek, brak zdolności reagowania na światło, chrypkę, osłabienie głosu lub bezgłos oraz utrudnienie połykania i ból gardła (porażenie mięśni krtani i gardła) oraz zaburzenia słuchu. Pojawia się też postępujące porażenie mięśni szyi i kończyn oraz zmniejszenie wydzielania śliny, śluzu i potu. Temperatura ciała obniża się i to jest dodatkowym sygnałem rozpoznawczym i ostrzegawczym w tym schorzeniu. W razie wystąpienia objawów zatrucia należy ja najszybciej umieścić chorego w szpitalu. Rokowanie zależy od wielkości spożytego jadu oraz od wczesnego rozpoczęcia leczenia.

Na czym smażyć

Spośród dostępnych olejów do smażenia najlepszy jest olej rzepakowy, występujący w handlu pod nazwą uniwersalny. To już nie jest ten negatywnie oceniany przed laty wysokoerukowy olej rzepakowy. W wyniku wieloletnich prac hodowlanych otrzymano rzepak niskoerukowy oraz tzw. podwójnie zerowy bezerukowy. W odmianach tych zamiast kwasu erukowego występuje kwas oleinowy, w związku z czym olej rzepakowy jest bardzo zbliżony składem chemicznym do oliwy z oliwek - dominującego tłuszczu w krajach śródziemnomorskich. Natomiast oleju słonecznikowego i sojowego należy używać na surowo, dodając do sałatek, majonezów i sosów. Masło i margaryny nie nadają się do smażenia ze względu na niską temperaturę topnienia, a ponadto zawarta w nich woda gwałtownie paruje, powodując rozpryskiwanie tłuszczu. Tłuszcze te można stosować tylko do smażenia produktów niewymagających wysokiej temperatury, np. jaj. Pamiętajmy, że zbyt długie ogrzewanie tłuszczu zarówno w warunkach domowych, jak i podczas procesów technologicznych powoduje, obok niszczenia wartościowych składników, powstawanie substancji toksycznych, często rakotwórczych.

Tłuszcze

Nadmierna ilość tłuszczu w żywieniu wpływa niekorzystnie n organizm i w wielu przypadkach może stać się podłożem miażdżycy, cukrzycy, nadciśnienia, chorób zwyrodnieniowych czy niektórych nowotworów. Poza ilością tłuszczu dla naszego zdrowia nieobojętna jest jakość spożywanego tłuszczu i właściwe jego stosowanie w codziennej praktyce kulinarnej. Tłuszcze - przed uzyskaniem postaci produktu gotowego do sprzedaży i spożycia - poddawane są różnym procesom technologicznym. Podczas otrzymywania tłuszczów zwierzęcych zabiegi technologiczne są proste (wytapianie) i w niewielkim stopniu mogą obniżyć ich wartość. Natomiast oleje roślinne, otrzymywane z owoców i nasion oleistych, poddawane są dość skomplikowanym zabiegom, które w istotnym stopniu wpływają na obniżenie ich wartości odżywczych. Procesy tłoczenia, rafinowania lub uwodornienia (utwardzenia) sprawiają, że oleje stają się bardziej przydatne, maj lepszy smak, zapach i barwę. Z drugie zaś strony prowadzą do niepożądanych zmian, bo eliminują z olejów istotne składniki, jak fosfolipidy, wite miny czy karoteny.

Otyłość

Ludzi otyłych jest coraz więcej. Główną przyczyną jest to, że jemy zbyt tłusto i zbyt dużo, więcej niż potrzebuje nasz organizm. Warunkiem pozbycia się otyłości jest przestrzeganie diety, najlepiej zaleconej przez lekarza i indywidualnie opracowanej z uwzględnieniem wieku, stopnia otyłości, rodzaju pracy, chorób towarzyszących itp. Zasadą diety jest taki dobór artykułów żywnościowych, aby osoba odchudzająca się nie odczuwała głodu. Produkty spożywcze - przy niskiej wartości kalorycznej - powinny mieć dużą objętość, aby w ten sposób dawać poczucie sytości. Polecane są tu niektóre warzywa, np. ogórki, rzodkiewka, kapusta, szpinak, sałata, fasolka szparagowa, pomidory; można podawać je w dowolnych ilościach. Owoce natomiast należy jeść z umiarem. Dla osób pragnących schudnąć podstawowymi produktami spożywczymi, poza warzywami i owocami, są: jaja, chude mleko, chudy biały ser, chude mięso i chude ryby. Nie wolno jeść czekolady, cukru, miodu, należy ograniczyć tłuszcze. Trzeba również zrezygnować z potraw mącznych, kasz, sosów, zup podprawianych mąką i tłuszczem.

Dziecięce choroby zakaźne

Wywoływane są przez wirusy lub bakterie. Najłatwiej zarazić się nimi od rówieśników - w przedszkolu, szkole, na podwórku. Odporność, ale krótkotrwałą, na niektóre z nich przekazuje dziecku matka, przed niektórymi chronią szczepionki. Najpowszechniejszą chorobą zakaźną jest ospa wietrzna. Bardzo łatwo się nią zarazić, gdyż wirus ospy wietrznej bez przeszkód przenosi się w powietrzu. Bezcelowe jest, więc izolowanie chorego dziecka, gdyż nie uchroni to rodzeństwa przed zarażeniem. Ospę łatwo rozpoznać po charakterystycznej wysypce. Na skórze i błonach śluzowych pojawiają się pęcherzyki wypełnione płynem surowiczym. Po kilku dniach pęcherzyki przysycha-ją w swędzące strupki, które później same odpadają. Należy pilnować, aby dzieci nie zdrapywały strupków, bo może to spowodować wtórne zakażenie skóry i trwałe blizny. Zewnętrznie stosuje się środki łagodzące swędzenie i przyspieszające gojenie. Mimo przykrych nieraz dolegliwości skórnych ospa wietrzna jest chorobą łagodną, przebiegającą bez powikłań. Nie wynaleziono jeszcze przeciwko niej szczepionki. Ponieważ odporność przekazana przez matkę jest krótkotrwała, na ospę wietrzną może zachorować nawet kilkutygodniowe niemowlę.

Zaparcia

Wiele osób cierpi na zaparcia. Przyczyną tej dolegliwości jest zwolnione opróżnianie się przewodu pokarmowego. Niestrawione resztki pokarmowe zalegają w jelitach, wydzielając trujące substancje, które przenikają do tkanek. Prowadzi to do złego samopoczucia, utraty apetytu i ogólnego osłabienia. Przyczyny zaparć bywają różne. Te, które są wywołane przeszkodą mechaniczną (np. zwężeniem jelita) lub są objawem niektórych chorób, wymagają leczenia farmakologicznego bądź nawet operacyjnego, o czym decyduje lekarz. Częste jednak są zaparcia przewlekłe, zwane też nawykowymi, w których można pomóc sobie samemu przestrzegając pewnych zachowań i dietetycznych rygorów.
Rozróżnia się trzy rodzaje zaparć przewlekłych:
• atoniczne, w których jelita są „leniwe", mają upośledzoną zdolność do obkurczania się i dlatego pokarm przechodzi przez nie powoli;
• kurczowe, w których występują bóle brzucha, wzdęcia, a czasem słyszalne na odległość kruczenia. Kał ma grubość ołówka lub przypomina kał owczy (twarde kulki);
• odbytnicze, nie powodujące na ogół dolegliwości poza uczuciem zalegania kału w odbytnicy.

Aspiryna

Aspiryna, czyli kwas acetylosalicylowy, działa przeciwzapalni przeciwgorączkowo i przeciwbólowo. Dlatego jest przydatna zarówno w leczeniu zwykłego przeziębienia, ja również znacznie poważniejszych schorzeń. Stosuje sieją w zaostrzeniu chord by reumatycznej, bólach stawów, głowy, nerwobólach, a także w chorobach, przebiegających z gorączką. Prawdopodobnie z powodu częste| go stosowania aspiryny w schorzeniach reumatycznych upowszechnił się opinia, że uszkadza ona serce. Tym czasem sercu szkodzi reumatyzm, nie aspiryna, która bywa nawet stosowana jako środek zapobiegający zawałowi serca. Przeciwdziała bowiem skupianiu się płytek krwi w surowicy, a tym samym chroni przed powstawaniem w tętnicach zakrzepów, które mogłyby utrudniać swobodny przepływ krwi, m.in. przez naczynia wieńcowe serca. Musimy jednak pamiętać, ze ten wszechstronny lek ma kilka wad. Przede wszystkim może uszkadzać śluzówkę przewodu pokarmowego, co nie jest niczym przyjemnym w większości przypadków podczas stanu zapalnego.

Zioła szwedzkie

Są od dawna znane jako lek wszechstronny. Ich recepturę odnaleziono wśród zapisków słynnego szwedzkiego lekarza dr. Samsta, I który żył 104 lata. Na lek ten składa I się mieszanka z kilkunastu ziół. I Może ona być z powodzeniem stosowana jako pomocniczy środek I w leczeniu chorób skóry, oczu, I uszu, gardła, przewodu pokarmowego, dróg żółciowych, wątroby oraz chorób zakaźnych, bezsenności, reumatyzmu. Mieszankę tę można kupić w postaci suchej i jako nalewkę alkoholową. Do każdego opakowania załączona jest ulotka informująca, przy jakich dolegliwościach i chorobach lek ten można stosować, w jakim rozcieńczeniu i w jakich dawkach. Przeciwwskazaniem do przyjmowania leku są | ciężkie uszkodzenia wątroby, biegunki, ciąża, okres karmienia. Zdarza się, że stosowanie ziół może nasilić choroby uczuleniowe, np. nieżyt sienny dróg oddechowych. Ponieważ nazwa „zioła szwedzkie" nie jest zastrzeżona, w wielu naszych sklepach oferowane są różne podrabiane preparaty o tej nazwie. Oryginalne zioła szwedzkie są trudne do odtworzenia, gdyż nie rosną u nas, jednak niektórzy nasi producenci robią nalewki z ziół krajowych albo sprowadzanych i nazywają je szwedzkimi. Być może kompozycje te na coś pomagają, ale z oryginalnym preparatem niewiele mają wspólnego. Prawdziwe zioła szwedzkie mają firmowe opakowania i najlepiej kupować je w aptekach

Kiełki

Nie tylko otręby, ale i kiełki trafiają na nasze stoły, powinniśmy jednak jadać je znacznie częściej, gdyż są to prawdziwe skarby nie| bez racji nazywane pokarmem życia. Kiełki zawierają dużo witamin (C oraz z grupy B), składników mineralnych i naturalnego błonnika J
Można je sporządzać z nasion rzodkiewki, słoneczników, rzeżuchy, lnu, lucerny siewnej, gorczycy, zielonego groszku, pszenicy. Przebrane i opłukane nasiona wsypujemy do słoika, zalewamy wodą, przykrywamy gazą] Po 8 godzinach wodę wylewamy, nasiona dwa razy dziennie płuczemy], aby były stale wilgotne. W czasie kiełkowania słoik przechylamy dnem do góry pod kątem 45°, aby woda ściekała, i ustawiamy w ciepłym, ciemnym miejscu. Pszenicę lub rzeżuchę możemy wysiać na wilgotną ligninę ułożoną na talerzyku odwróconym dnem do góry. Czas kiełkowania dla pszenicy wynosi 1 -2 dni, dla słonecznika 2 dni, rzodkiewki 5, lucerny 5-M dni. Kiełki można dodawać do różnego rodzaju sałatek i surówek.

Łuszczyca

Łuszczyca jest jedną z najczęstszych chorób skóry. Ze względu na przewlekły przebieg i liczne nawroty jest jednym z największych problemów lecznictwa dermatologicznego. Nieznany jest czynnik wywołujący łuszczycę, toteż leczy się wyłącznie objawy choroby, a nie jej przyczyny. Zwykle pierwszym objawem jest nieswędząca osutka, złożona z drobnych grudek pokrytych srebrzystymi łuskami. W późniejszym okresie grudki zlewają się w różnej wielkości ogniska, z których osypują się łuski. Łuszczyca najczęściej występuje na łokciach, kolanach, owłosionej skórze głowy i w okolicy krzyżowo-lędźwiowej. Wielkość wykwitów skórnych jest różna - od łebka szpilki do dużych plackowa-tych ognisk, obejmujących również paznokcie. Celem leczenia łuszczycy jest zmniejszenie nasilenia choroby lub osiągnięcie jak najdłuższych okresów remisji (przejściowego ustąpienia objawów choroby). Chodzi o to, aby doprowadzić do przejścia łuszczycy z postaci objawowej w skąpo-objawową lub utajoną. Ponieważ łuszczyca ma różnorodne postacie i różny przebieg, każdy chory wymaga indywidualnego potraktowania przez lekarza.